مهربان چون باران

به به!

چه هوایی!

چه پگاهی!

چه نسیم دلربایی!

چه گنجشکان مستی!

کدام ساقی بساط عشق برپا کرده

که درختان این چنین رقصانند...!

برخیز و بر بوم زندگین غزل بکش...!

مقدس روزیست امروز برایت

بنام اسطوره مهربانی

سایبان بر سرت می اندازند

تا مراقب زندگیت باشند

سجاده عشق مهیاست

که ثناگو باشی عشق و خوشبختی را...

تقدیم به باران عزیزم

هیس!!!

آرام باش!

آرام بگیر!

دل من!

بخواب!

این دنیا عقل ندارد

درک ندارد

تو بفهم!

خدارو زمزمه کن

یکم آرام باش!

فقط یکم!!!

یاد آن روز قشنگ...

چه زیبا بر اوج قدم نهادیم

مستانه خندیدیم

و آسمان را بوسیدیم

می توان شب تاریک را بر فراز قله مهربانی

با مشت های آغشته از عشق درخشان کرد

بسان خورشید باش!

آمد و رفتش

هر کجا که باشد

کودتایی علم خواهد کرد

زیبا و ستودنی!

خجسته روزی بود آن روز...

فرش ابری که قدومم را بوسه زد

تا بر بلندای وطن بایستم!

بیا پاییز!!!

دلم خزان می خواهد

مهرت را می خواهد

خسته ام از بی مهری آدمها...!

شرم دارم...!

آمدم تا دل رنجور مرا رحم شوی

اما افسوس آه آن بام کنونی وطن

در فلک مفروش بود!!!

مهربانی را توشه کردم در کوله ام

تا اوج را قدم نهم و تاج سنگی ات را ببوسم

چه بی رحمانه بادی بود حاکم

که در پس آن بوسه

نگرانی گذاشت در دامنه ات

ای علم...!!!

خدایا

در این وقت آسمانی

چشمان گره خورده به درگاهت

را ناامید نگردان

چقدر شبیه دستهای نوازشگر تو هستند

خنکای اول صبح!

چه ستودنی است این لحظه

خورشید نیز شاهد است

مهربانی که پیله کند

چنان پروانه ای متولد می شود

که دنیا را به تماشا می گذارد!

امروز آفتاب یواشکی آمد

یواشکی طبیعت را طلایی کرد

یواشکی شهر را فرش کرد

یواشکی چهره صبح را بوسید

که مبادا بیدار شود دل خسته ی من!